Podstawowe funkcje Excela to coś, co każdy maturzysta z informatyki musi mieć w małym palcu. Są one niezbędne do wykonania jednego z zadań na części praktycznej, a co za tym idzie - do uzyskania około 12 punktów z całej matury. W tym wpisie postaram się przybliżyć działanie paru z nich.
Zwraca jedną z dwóch wartości (domyślnie Prawdę lub Fałsz) w zależności od postawionego warunku logicznego. Składa się z 3 części – warunku logicznego, wartości, która ma się wyświetlić, jeżeli warunek jest prawdziwy i wartości, która ma się wyświetlić, jeżeli warunek jest fałszywy. Po bardziej rozbudowany opis tej funkcji odsyłam do osobnego wpisu poświęconemu wyłącznie jej.
Zwraca sumę podanych liczb, komórek lub podanego zakresu. Funkcja ta używa dowolnej liczby argumentów.
Funkcja MAX zwraca największą wartość z podanego zakresu, a funkcja MIN zwraca najmniejszą wartość z podanego zakresu. Funkcje te również przyjmują dowolną liczbę argumentów.
Zlicza ilość komórek, które spełniają dany warunek. Funkcja ta przyjmuje 2 argumenty – zakres (które komórki będziemy sprawdzać) i warunek (jakie kryterium muszą spełniać) i zwraca liczbę jako wynik.
Należy pamiętać, aby umieścić kryterium w cudzysłowie, jeśli korzystamy z operatorów porównania.
Jak sama nazwa wskazuje, zlicza średnią z podanych liczb lub zakresu. Przyjmuje dowolną ilość argumentów.
Zwraca resztę z dzielenia (modulo) danej liczby/komórki przez inną liczbę/komórkę. Składa się z dwóch argumentów – liczby i dzielnika. Działa tak samo jak „%” w programowaniu.
Są to funkcje logiczne, często stosowane razem z funkcją JEŻELI. Funkcja ORAZ przyjmuje wiele argumentów w postacie warunków i sprawdza, czy wszystkie warunki są spełnione, natomiast funkcja LUB sprawdza, czy przynajmniej jeden z podanych warunków jest spełniony. Obie funkcje zwracają PRAWDĘ bądź FAŁSZ w zależności od wyniku.
Przyjmuje jako argument zbiór liczb/zakres i zwraca wartość pojawiającą się najczęściej w sprawdzanym zbiorze/zakresie.
Przyjmuje jeden argument i zwraca długość tekstu lub ilość cyfr w liczbie.
Zwróćcie uwagę jak zmienia się wynik funkcji DŁ w podanych przykładach w zależności od typu argumentów.
Przyjmuje datę jako argument i zwraca liczbę odpowiadającą dniu tygodnia, który był tego dnia. Funkcja ta ma jeszcze drugi argument, o którym trzeba bezwzględnie pamiętać, czyli „zwracany_typ” – w tym miejscu zawsze wstawiamy „2”, ponieważ tylko wtedy nasza funkcja przyjmie jedynkę jako poniedziałek i siódemkę jako niedzielę. Jeśli ten krok zostanie pominięty, funkcja jako niedzielę weźmie jedynkę, a jako dwójkę poniedziałek.
